Gitmek

Gitmek istersin, ama bir türlü gidemezsin. Her zaman fırsatın olmaz gitmek için. Hayatın boyunca birkaç defa, belki yalnızca bir defa çıkar karşına “gitme” fırsatı; her şeyini, sevdiklerini, arkadaşlarını, evini, işini, eşini arkanda bırakıp gidebileceğin tek bir fırsat. O kadar çok istersin ki gitmeyi aslında; yepyeni bir hayat, mucizelerle dolu yepyeni bir hayat  karşında dururken, nasıl istemeyesin. Lakin bir şeyler engeller seni. Seni engelleyen bu şeyin ne olduğuna bir türlü karar veremezsin: Korkaklık belki. Belki de üşengeçlik. Veya, gittiğin yerde neyle karşılacağını bilmemen, belirsizlik. Belki sevgi, sana “gitme” diyen bir fısıltı, bir erkek, ya da bir kadın. Ve sonunda gitmezsin, kalırsın; neden gitmediğini bilmeden ve gitmediğine, o tek fırsatı kullanmadığına pişman olarak kalırsın. “Acaba?” diye sorarsın kendine, ve boş hayallerinde yitip gidersin.
Gitmeyi çok istediğim öyle bir yer var ki! Tüm sorularıma yanıt bulabileceğim, veya sonsuza kadar hiç birine yanıt bulamayacağım bir yer. Oraya vardığımda neyle karşılacağımı kestiremediğim, soğuk bir yer. İçimden bir ses “gitmelisin” diyorsa da, ben hiç bir yere gitmeyeceğim. Belirsizlik, korku, çaresizlik ve biraz inatçılık. Gitmeme sebeplerimden bazıları bunlar. Tanıdığın, daha önce onlarca kes gittiğin bir şehre ilk defa gidiyormuşsun gibi hissetmek ve bu yüzden hiç bitmeyecekmiş gibi akan bir yol, bir türlü geçmek bilmeyen zaman, yağmayan kar ve uyumayan sen. Bu sefer de gitmeyeceğim, ta ki gitmeyi hiç istemeyene kadar…
“…"Otur" diyen kazaniyor.
O yan kalabalik zira...
is, Güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,
Güvende olma duygusu...
En kötüsü aliskanlik
Aliskanligin verdigi rahatlik,
Monotonlugun dogurdugu bikkinligi yeniyor.
Kaliyoruz...
Kus olup uçmak isterken, agaç olup kök saliyoruz….”
“…Ben her bahar asik olmam ama
Her bahar gitmek isterim.
Gittigim olmadi hiç.
Ama olsun... istemek de güzel….”
Dizeler, Can Yücel’in “Gitmek” isimli şiirinin bazı bölümlerine aittir.