Sabah güneşi... Yanı başında usulca uyuyan sevgilinin sıcacık nefesini koynunda hissetmek gibi... Sevgili kıpırdamadan yatıyor; sen nefes alsan uyanacak, öyle sessiz ve hafif. En taze haliyle perdenin arasından içeri süzülüyor güneş ışığı. Oda aydınlık; sevgili sessiz, uyuyor. Odada tek bir ses, sevgilinin nefes alıp verişi; ve yine odada tek bir hareket, sevgilinin nefes alırken inip kalkan göğsü.
Nerede yanlış yaptığını biiliyordu; hiç söylenmemesi gereken sözler söylemişti, tam da her şey bu kadar iyi giderken. O sözleri neden söylediğini de bilmiyordu işin tuhafı, sadece aklına gelmişti ve söylemişti. Güzelliklerle dolu gecenin bitimindeki o son cümlesiyle, bir çuval inciri berbat etmişti. Neyse ki sevgili yanındaydı, yüzünde ufak bir tebessümle uyuyan sevgili. Ve sabahın güneşinde mışıl mışıl uyuyan sevgiliyi izlemek gibi...
No comments:
Post a Comment